به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ به دو شکل؛ فعال و غیرفعال، می‌توان طیور را دربرابر بیماری گامبورو ایمن ساخت. بهترین روش را باید باتوجه به شرایط مرغداری انتخاب کرد.
ایمنی فعال
مجاورسازی پرندگان در مزرعه با ویروس عامل این بیماری یا واکسیناسیون به‌وسیله واکسن‌های زنده یا کشته، مسبب ایجاد ایمنی فعال می‌باشند. پاسخ آنتی‌بادی را می‌توان با روش‌های مختلفی مورد سنجش قرار داد.
ازجمله این روش‌ها می‌توان به آزمایش‌های AGP, VN یا ELISA اشاره نمود.
بطور معمول، سطوح آنتی‌بادی پس از قرارگیری در معرض ویروس مزرعه یا واکسیناسیون، بسیار بالا خواهد بود. تحت چنین شرایطی، تیترهای آزمایش VN بیش از 1:1000، عادی است.
پرندگان بالغ، دربرابر تجویز دهانی ویروس مقاوم می‌باشند. این در حالیست که همین پرندگان، پس از تلقیح داخل عضلانی یا زیرجلدی IBDV، آنتی‌بادی تولید می‌کنند. به هرحال، در غیاب آنتی‌بادی‌های خنثی قابل ردیابی در جوجه‌ها، درجاتی مختصر از ایمنی برعلیه IBD گزارش شده است.
در تجربیات به دست آمده قبلی ایمن‌سازی پرندگان برعلیه بیماری آبله با استفاده از ویروس نوترکیبی که پروتیین VP2 را تحت تاثیر قرار می‌دهد، این نکته از ذهن ما می‌گذرد که احتمال می‌رود ایمنی وابسته به سلول نیز در حفاظت پرنده برعلیه بیماری گامبورو، نقشی مهم را ایفا نماید.
ایمنی غیرفعال
آنتی بادی‌های منتقله ازطریق زرده توانایی آن را دارند تا جوجه‌ها را دربرابر درگیری زودهنگام با IBDV محافظت نموده و از تاثیرات سرکوب گر ایمنی ویروس فوق، اندکی بکاهند. نیمه عمر آنتی‌بادی‌های مادر برعلیه IBDV بین سه تا ۵ روز، متغیر می‌باشند.
بنابراین در صورتی‌که تیتر آنتی بادی‌های خنثی در نتاج مشخص باشند زمانی که جوجه‌ها دربرابر این بیماری حساس می‌شوند را می‌توان تخمین زد.
Lucio و Hitchner این نکته را بیان نموده‌اند در صورتی که تیتر آنتی بادی به کمتر از1:100 برسد جوجه‌ها ۱۰۰ درصد دربرابر درگیری با این بیماری، حساس خواهند بود و میزان تیتر 1:100 تا 1:600، نهایتا ۴۰ درصد حفاظت را برعلیه درگیری با بیماری فوق، ایجاد خواهد نمود.
Skeels و همکاران، گزارش نمودند، پیش از آنکه تیترها به 1:64 برسد، جوجه‌ها را می‌توان با سویه‌های مناسبی از ویروس عامل بیماری گامبورو واکسینه نمود. چنین مواردی بیانگر این نکته است که تفاوت‌های مشخص گزارش شده در تیترها، مربوط به شرایط مختلف آزمایشگاه‌ها می‌باشد.
استفاده از واکسن‌های کشته روغنی (شامل سویه‌های واریانت) در جهت تحریک ایمنی مادری، به‌طور وسیع در مزارع پرورش طیور مورد استفاده قرار گرفته است.
مطالعات صورت گرفته توسط Lucin و Hitchner و همچنین Boxendale و Lutticken بیانگر این نکته می‌باشد که واکسن‌های روغنی IBD توانایی آن را دارند که ایمنی مادری مناسبی را در جهت حفاظت پرندگان به مدت ۴ تا ۵ هفته، ایجاد نمایند.
این درحالیست که نتاج حاصله از پرندگان مادر واکسینه شده با واکسن‌های زنده، تنها ۱ تا ۳ هفته محافظت خواهند شد. از سوی دیگر، همانند بسیاری از بیماری‌های دیگر، ایمنی غیرفعال به‌دست آمده در برابر IBDV با ایمنی فعال ایجاد شده، روبرو خواهند شد.