به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور، آبزیان و حیوانات خانگی»؛ لنگش یکی از رایج‌ترین مشکلات در دامداری است که می‌تواند به کاهش تولید شیر، مشکلات تولیدمثلی و هزینه‌های درمانی منجر شود. انتخاب درمان مناسب برای لنگش به شدت بیماری و علت اصلی آن بستگی دارد. در این مقاله، به مقایسه داروهای رایج برای درمان لنگش و توصیه‌هایی برای هر مرحله از بیماری می‌پردازیم.
دسته‌بندی داروهای رایج برای درمان لنگش
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs):
این داروها برای کاهش درد و التهاب در مواردی که لنگش حاد یا ناشی از التهاب باشد، بسیار مؤثر هستند.
نمونه‌ها:
کتوفن (Ketoprofen): ضدالتهاب قوی که تأثیر سریعی در کاهش درد دارد.
فلونیکسین (Flunixin Meglumine): یکی از رایج‌ترین داروها برای کاهش التهاب سم.
ملوکسیکام (Meloxicam): اثر طولانی‌تری دارد و در موارد شدیدتر توصیه می‌شود.
مزایا: کاهش سریع التهاب و درد، افزایش راحتی دام.
معایب: مصرف مداوم ممکن است باعث مشکلات گوارشی شود.
آنتی‌بیوتیک‌ها:
در مواردی که عفونت باکتریایی علت لنگش باشد، استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها ضروری است.
نمونه‌ها:
اکسی‌تتراسایکلین (Oxytetracycline): مؤثر در درمان عفونت‌های سطحی و عمقی سم.
پنی‌سیلین (Penicillin): رایج برای عفونت‌های عمومی مرتبط با سم.
سفکینوم (Cefquinome): نسل چهارم سفالوسپورین‌ها، مؤثر در عفونت‌های پیچیده‌تر.
مزایا: کنترل سریع عفونت و جلوگیری از گسترش آن.
معایب: استفاده بی‌رویه ممکن است مقاومت آنتی‌بیوتیکی ایجاد کند.
محصولات موضعی:
داروهای موضعی برای زخم‌های سطحی و عفونت‌های کوچک در سم استفاده می‌شوند.
نمونه‌ها:
اسپری اکسی‌تتراسایکلین: مناسب برای ضدعفونی زخم‌های سطحی.
کرم زینک اکساید: تسکین‌دهنده و کاهش‌دهنده التهاب پوست اطراف زخم.
اسپری‌های ضدعفونی‌کننده حاوی ید یا کلرهگزیدین: جلوگیری از عفونت ثانویه.
مزایا: استفاده آسان و مقرون‌به‌صرفه.
معایب: در موارد پیشرفته اثر محدودی دارند.
مکمل‌های تغذیه‌ای و تقویتی:
این محصولات به تقویت سلامت سم کمک می‌کنند و بیشتر جنبه پیشگیری دارند.
نمونه‌ها:
بیوتین (Biotin): برای تقویت سم و کاهش احتمال لنگش.
روی (Zinc): تأثیر مثبت بر بازسازی سلول‌های پوستی و سم.
مس (Copper): جلوگیری از ضعف ساختاری در بافت سم.
مزایا: کمک به سلامت کلی سم در بلندمدت.
معایب: اثرگذاری زمان‌بر.
بهترین درمان برای هر مرحله از لنگش
لنگش خفیف (اولیه):
- استفاده از داروهای ضدالتهاب مانند ملوکسیکام یا کتوفن برای کاهش التهاب.
- مکمل‌های تغذیه‌ای مانند بیوتین برای تقویت ساختار سم.
لنگش متوسط (همراه با عفونت خفیف):
- ترکیب ضدالتهاب‌ها (مانند فلونیکسین) با آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند اکسی‌تتراسایکلین.
- استفاده موضعی از اسپری‌های ضدعفونی‌کننده بر روی زخم‌های سطحی.
لنگش شدید (همراه با زخم یا عفونت پیشرفته):
- آنتی‌بیوتیک‌های قوی‌تر مانند سفکینوم همراه با ضدالتهاب‌ها.
- شست‌وشوی سم با مواد ضدعفونی‌کننده و استفاده از بانداژ مناسب.
لنگش مزمن (طولانی‌مدت):
- مدیریت تغذیه و استفاده از مکمل‌ها (بیوتین، روی، مس).
- درمان دارویی منظم تحت نظارت دامپزشک برای کاهش التهاب مزمن.
نتیجه‌گیری
درمان مناسب لنگش به شدت بیماری و علت آن بستگی دارد. ترکیب داروهای مناسب در مراحل مختلف بیماری همراه با مدیریت صحیح بستر، تغذیه و کفپوش می‌تواند نقش بزرگی در کاهش لنگش داشته باشد. همچنین، مشاوره مداوم با دامپزشک برای بهینه‌سازی درمان ضروری است.