به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور، آبزیان و حیوانات خانگی»؛ از نشانی‌های اصلی این بیماری پرخونی، خیز، التهاب، خونریزی و ضایعات بر روی پوست سم به همراه التهاب است و دام‌های مبتلا دارای حرکات متناوب لب‌ها و زبان هستند.
اگر آلودگی در 8-4 هفتگی آبستنی ایجاد شود، مشکلات بسیاری ایجاد می‌شود، ولی در زمان‌های دیگر این گونه نیست و بیشتر سقط جنین‌ها نیز در این زمان رخ می‌دهند.
آلودگی در اوایل آبستنی می‌تواند باعث سقط یا نواقص مادرزادی چون هیدرآنسفالی، کوچک شدن مغز (میکروسفالی)، خمیدگی اندام‌ها، کوری و بد شکل شدن فک شود.
عفونت در مراحل ابتدایی آبستنی (در حین 90 تا 100 روز اول آبستنی) ممکن است سبب مرگ جنین (در اثر جذب یا سقط) گردد. عفونت جنین بین 75 و 100 روزگی آبستنی سبب مرده‌زایی یا زایش گوساله‌های ضعیف یا گوساله‌های با نقایص مادرزادی در مغز می‌شود.
در انتهای آبستنی اختلالات سیستم اعصاب مرکزی ناشی از این ویروس ممکن است شامل هیدروآنسفالی یا کیست‌های مغزی باشد علاوه براین، عفونت انتهای آبستنی می‌تواند سبب زایش زودرس شود.
نواقص سیستم اعصاب مرکزی در جنین‌هایی که بعد از 150 روزگی آلوده می‌شوند، ایجاد نمی‌شوند.
بیماری زبان آبی در گوسفند
در گوسفند بعد از یک دوره کمونی که کمتر از یک هفته طول می‌کشد، تب شدید 41-40/5 درجه سانتی‌گراد معمول است. تب به مدت 5 یا 6 روز طول می‌کشد. سپس ریزش از بینی و ریزش بزاق و قرمز شدن مخاط محوطه دهانی و بینی مشاهده می‌شود. ترشحات بینی موکوسی چرکی و معمولاً محتوی خون است.
گوسفندان مبتلا، علائمی چون تب بالا، تورم گوش، صورت و زبان، لب‌ها، لثه‌ها و بالشتک دندانی، زخم دهان و بینی، کنده شدن مخاط دهان (که باعث خونی شدن ترشحات بزاق می‌شود)، بوی بد دهان و لنگیدن را نشان می‌دهند.
پرخونی و زخم بر روی لب‌ها، فرج و مقعد نیز مشاهده می‌شود. نکروز مخاط به‌ویژه در قسمت‌های جانبی زبان که باعث تورم و بنفش رنگ شدن زبان می‌شود.
اسهال و دیسانتری نیز ممکن است رخ دهد و زخم‌های پا ممکن است باعث التهاب تاج سم و لنگش شود. ازدست دادن تمام یا بخشی از پشم در گوسفند‌ها یکی از علائم رایج بیماری است.
به دنیا آمدن بره‌های پورآنسفال و نکروز مغز معمول است، همچنین این حالت بعد از واکسیناسیون با ویروس ضعیف شده دیده شده است. مرگ در بیشتر موارد بعد از 6 روز رخ می‌دهد.
بیماری زبان آبی در گاو
عفونت جنین و بیماری بالینی در گاو نادر است (حتی در مناطقی که بیماری بومی است). گاو‌ها ممکن است به سروتیپ آلوده شده ایمنی پیدا کنند، اما نسبت به سایر سروتیپ‌ها حساسند.
علائم بالینی در گاو شامل تب 41-40 درجه سانتی‌گراد، سختی در راه رفتن و لنگش در هر چهار اندام حرکتی، ریزش بزاق، ادم لب، بی‌اشتهایی، ریزش بینی و تنفس بدبو می‌باشد. علاوه براین بسیاری از گاو‌ها دارای زخم بر روی زبان، لب‌ها، لثه سخت هستند.
التهاب شدید تاج سم و در برخی موارد کنده شدن سم ممکن است اتفاق بیفتد. برخی از گاو‌ها دارای التهاب پوست ناشی از حساسیت به نور و زخم بر روی سرپستان‌ها هستند.
بیماری در بز
بز‌ها نیز گاهی توسط ویروس آلوده می‌شوند، اما به‌طور طبیعی مقاومتشان بیشتر از گوسفند‌ها است. در بز‌ها ممکن است تب ملایمی ایجاد شود. اغلب لب‌ها، لثه‌ها، اطراف دندان‌ها و بینی متورم است.
پرخونی مخاطات مشاهده می‌شود و مخاط دهان و بینی رنگ قرمز متمایل به آبی دارد. زبان متورم و به رنگ آبی تیره در آمده که بلع غذا را دشوار می‌کند.
اگر آلودگی دام‌های آبستن در اواسط ماه و یا اواخر دوران آبستنی صورت گیرد، گرچه بزغاله‌ها آلوده می‌شوند، ولی طبیعی به‌دنیا می‌آیند و این بره‌ها ویرمی دارند و تا دو ماه، منشأ آلودگی برای دام‌های دیگر هستند.
علائم کالبدگشایی
زخم در مخاطات و پوست، خیز عمومی، پرخونی، خونریزی و نکروز در عضلات اسکلتی و قلبی. خونریزی مشخص در پایه سرخرگ ششی از علائم کالبدگشایی است و پرخونی و ادم مخاط شیردان به همراه خونریزی‌های پتشی و اکیموز نیز ممکن است در کالبد گشایی دام‌های بیمار مشاهده گردد.