به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ عفونت‌های دستگاه گوارش با باکتری‌های بیماری‌زا و پس از آن بیان بالینی بیماری اغلب تحت شرایط سیستم‌های پرورش متراکم موجود در حیوانات جوان رخ می‌دهد.
عفونت‌ها مسئول نرخ رشد هستند و درنتیجه باعث خسارات اقتصادی در پرورش دام می‌شوند.
آنتی‌بیوتیک‌ها فلور دستگاه گوارش Gastro-Intestinal Tract (GIT) را تغییر داده و ابزار اصلی در دسترس برای پیشگیری و درمان بیماری‌های گوارشی هستند.
گنجاندن آنتی‌بیوتیک در سطوح پایین به داخل خوراک برای مدت زمان طولانی یک روش معمول در صنعت طیور به‌منظور کنترل اختلالات گوارشی بوده و ثابت شده است که به مزایای اقتصادی برای صنعت طیور گوشتی منجر می‌شود (کاستانون، ۲۰۰۷).
با این حال، استفاده بی‌رویه از محرک‌های رشد با منشاء آنتی‌بیوتیک در خوراک ممکن است منجر به انتخاب برای بقای گونه‌ها و با سویه‌های باکتریایی مقاوم در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها شود.
علاوه بر این، ژن‌های کدکننده برای مقاومت به آنتی‌بیوتیک نیز عملاً می‌توانند به باکتری حساس منتقل شود، که یک تهدید برای سلامت انسان و حیوان است.
درنتیجه، اتحادیه اروپا (۲۷-EU) خریدوفروش آنتی‌بیوتیک‌ها محرک رشد را در خوراک ممنوع کرد. از سوی دیگر، استفاده از پروتئین‌های حیوانی مانند گوشت و پودر استخوان نیز در خوراک طیور ممنوع است.
علاوه بر این، استفاده از پودر ماهی و دیگر منابع پروتئین حیوانی به‌دلیل هزینه و محدودیت‌های قانونی دیگر به حداقل کاهش یافت.
درنتیجه، خوراک‌هایی که در حال حاضر توسط صنعت مرغداری اروپا تولید می‌شوند به‌طور انحصاری مبتنی بر مواد غذایی گیاهی و بدون محرک رشد با منشاء آنتی‌بیوتیک است.
تحت این شرایط، آنتریت نکروتیک و مشکلات مربوط غالباً تحت شرایط مزرعه گزارش شده است. بنابراین، تولیدکنندگان مجبور به معرفی تغییرات در رژیم غذایی برای کاهش بروز بیماری‌های روده‌ای هستند (ماتئوس و همکاران، ۲۰۰۲).
دست‌کاری در ترکیب مواد تشکیل‌دهنده و محتوای مواد مغذی در جیره همراه با تغییرات در تولید خوراک، تکنولوژی همراه با شیوه‌های مدیریت در این زمینه، ممکن است وضعیت سلامت دستگاه گوارش را بهبود بخشند.
تغذیه مواد با قابلیت هضم بالا، استفاده از مکمل آنزیمی، گرما دادن غلات و گنجاندن مقدار متوسط فیبر در رژیم غذایی، برخی از جایگزین‌های پیشنهادی به منظور بهبود قابلیت هضم مواد غذایی و عملکرد رشد در غیاب محرک‌های رشد می‌باشند (ماتئوس و همکاران، ۲۰۰۲ گونزالس - آلوارادو و همکاران، ۲۰۰۷، ۲۰۰۸).
فیبر غذایی (DF) یک جزء از رژیم غذایی است که روی توسعه دستگاه گوارش تأثیر می‌گذارد و ممکن است ویژگی‌های محتویات روده را که باعث تحریک رشد متعادل میکروب‌های بومی می‌شود تغییر دهد (مونتاگ در و همکاران، ۲۰۰۳؛ ماتئوس و همکاران، ۲۰۱۲).
نتیجه‌گیری
گنجاندن میزان متوسطى از فیبر ساختاری در رژیم‌های غذایی کم فیبر باعث تحریک فعالیت سنگدان و بهبود ابناء مواد مغذی و عملکرد رشد جوجه جوان می‌شود. اثرات گنجاندن DF بر فیزیولوژی و توسعه دستگاه گوارش، سرعت عبور، رشد میکروبی، قابلیت هضم مواد غذایی و عملکرد رشد بستگی به ترکیب جیره پایه، فرم خوراک، نوع و سطح DF، و سن پرنده دارد.
گنجاندن تا 3٪ منبع فیبر نامحلول درشت مانند پوسته جو دو سر، به رژیم غذایی معمولی سبب تحریک توسعه دستگاه گوارش و بهبود قابلیت هضم مواد غذایی و عملکرد رشد می‌شود. تحت شرایط تجاری، پرندگان برای عملکرد مطلوب به یک حداقل و یک مقدار حداکثر فیبر در رژیم غذایی نیاز دارند. بنابراین، رژیم غذایی برای جوجه‌های گوشتی باید با یک حداقل و حداکثر سطح DF فرموله شود.
تهیه و تنظیم: گروه علمی شرکت سپید ماکیان