به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ کبوتر قرقاول گردن سیاه اگرچه هیچگاه منقرض نشد، اما از سال 1882 دانشمندان آن را مشاهده نکرده‌اند: این پرنده کمیاب اخیراً توسط تیمی از پرنده‌شناسان گینه و آمریکا دوباره کشف شده است.
در ویدئویی که اکنون در فضای مجازی منتشر شده است، دوکا ناسون، یکی از همکاران آزمایشگاه Karubian در دانشگاه تولان در نیواورلئان، و جردن بوئرزما، پرنده‌شناس در آزمایشگاه کرنل، تلاش می‌کنند تا هیجان خود را حفظ کنند.
بر روی صفحه دوربین آنها اولین تصویر از کبوتر قرقاول گردن سیاه (Otidiphaps nobilis insularis)، گونه‌ای از پرندگان خشکی که برای 140 سال توسط دانشمندان مشاهده نشده بود، ظاهر می‌شود.
این عکس در آخرین روز اکسپدیشن پروژه جستجوی پرندگان گمشده، در جزیره فرگوسن، پاپوآ گینه نو گرفته شده است. با همکاری نزدیک با جمعیت‌های محلی، این تیم توانست یکی از محتاط‌ترین پرندگان جهان را ردیابی کند.
سرنا کتالویا، حافظ محیط زیست از خلیج میلن، پاپوآ گینه نو، می‌گوید: «ما برای یافتن این گونه به دانش محلی نیاز داشتیم. ما از آنها سوالات زیادی برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد زیستگاه این پرنده و اینکه کجا می‌توانیم آن را پیدا کنیم، پرسیدیم. »
علاوه بر عکس، ویدئویی از این پرنده نیز در منطقه دیگری از جزیره ضبط شده است که وجود حداقل دو منطقه پراکنش گونه را تایید می‌کند.
دزدان دریایی، جنگل و پرنده نامرئی
برای ساکنان جزیره فرگوسن، این پرنده "Auwo" نامیده می‌شود و در چند روستا هنوز برخی از مردم می توانند آواز آن را تشخیص دهند.
اگرچه این اطلاعات در نگاه اول زیاد به نظر نمی‌رسد، اما نشان‌دهنده سرنخ‌های ارزشمندی در مورد بقای گونه برای محققان است. با این حال، در سال 2019 در اولین بازدید تیم از جزیره فرگوسن، این پرنده حتی دلیل ورورد تیم به جزیره نبود.
« من، جردن و دوکا در سال 2019 در جزیره مشغول شمارش پرندگان بودیم. راهنماهای ما شکارچیان محلی بودند و وقتی کتاب‌هایمان را به آنها نشان دادیم، گونه‌ها را شناسایی کردند. از همان لحظه بود که با خود گفتیم که این پرنده می‌تواند آنجا باشد. »
جردن بورزما به یاد می‌آورد: « به نظر می‌رسید دو نفر از راهنمایان ما کبوتر قرقاول را به خوبی می‌شناسند، اما زمانی که به ایالات متحده بازگشتیم متوجه شدیم که این کبوتر برای مدت طولانی دیده نشده است. » او گفت: « منقرض اعلام نشده بود، اما هیچ کس دیگر آن را ندیده بود. »
سپس عملیات برای جمع‌آوری بودجه لازم برای ایجاد یک اکسپدیشن آغاز شد. برای این کار، محققان توانستند روی مشارکت جان سی میترمایر، مدیر برنامه انجمن حفاظت از پرندگان آمریکا حساب کنند.
این گروه آمریکایی به همراهی سایر انجمن‌ها و آزمایشگاه‌های پرنده‌شناسی در پروژه جستجوی پرندگان گمشده مشارکت دارند. این پروژه که در سال 2021 راه اندازی شد، چندین متخصص و آماتور را از سراسر جهان در جستجوی گونه‌های پرنده کمتر دیده شده گرد هم می‌آورد.
به لطف کمک‌های مالی این برنامه، می‌توان اولین سفر را برای جستجوی کبوتر قرقاول سازماندهی کرد. با وجود این پشتیبانی، شرکت به دلایل بسیاری دشوار بود.
بورزما توضیح می‌دهد: « ما به همه اعضای تیم خود و همچنین همکاران در منطقه غذا می‌دهیم، بنابراین باید صدها کیلو بار را بیاوریم. » «جزیره فرگوسن سرزمین دشواریست […] و علاوه بر این، خطرات جدی حمله دزدان دریایی برای رسیدن به آنجا وجود دارد. »
در واقع، اراضی جزیره فرگوسن متعلق به جوامع محلی است، هر عملیاتی لزوماً باید با همکاری آنها انجام شود. این شرط برای تمام اکتشافات تحقیقاتی کبوتر قرقاول آینده نیز صدق می‌کند.
جیسون گرگ می‌گوید: « ما باید در مورد این گونه‌ها اطلاعات بیشتری کسب کنیم. ما امیدواریم که این جستجو بتواند برای جوامعی که در فرگوسن زندگی می‌کنند مفید باشد. »
در امتداد یک مسیر، لبه صخره
چگونه باید پرنده‌ای را مشاهده کرد که هیچ محققی بیش از یک قرن است که آن را ندیده است؟ پس از بازگشت آنها به جزیره فرگوسن، پرنده‌شناسان باید به این مشکل پاسخ می‌دادند.
آنها بسیار گریزان هستند. [...] شما نمی‌توانید آنها را به سادگی با قدم زدن در جنگل پیدا کنید. دانشمندان مرتباً به [جزیره] فرگوسن می‌آیند، اما ۱۴۰ سال است که هیچ‌کس آن را ندیده یا نشنیده است. »
بسیاری از کار در محل تنها به لطف مشارکت موزه ملی پاپوآ گینه نو، بسیاری از همکاران محلی که آن ناحیه را بهتر می‌شناسند و همچنین شکارچیان محلی، که مهارت‌هایشان ضروری است، امکان‌پذیر شد.
به گفته جردن بورزما « دانش آنها واقعا چشمگیر است. آنها می‌توانند پرندگان بسیار کوچکی را که چندین متر آن طرفتر در پناهی نشسته‌اند، بدون کمک دوربین دوچشمی شناسایی کنند. این کار حتی برای یک پرنده‌شناس آموزش دیده، بسیار دشوار است. »
جیسون گرگ می‌افزاید: «ما فکر می‌کردیم شکارچیان می‌توانند به ما کمک کنند زیرا این گونه بسیار بزرگ است و می‌توانست منبع غذایی باشد. اما در واقعیت کاملا برعکس است. جوامع محلی و شکارچیان جنگل را در برابر تهدیدات جدی‌تری مانند قطع درختان کنترل و محافظت می‌کنند. »
با این حال، علیرغم مهارت شکارچیان محلی، یافتن راهنماهایی که قرقاول سیاه پوش را مشاهده کرده بودند دشوار بود. برای یافتن افراد مناسب، تیم مجبور شد با چند نفر که آن ناحیه را می‌شناختند مصاحبه کند و دانش آنها را در مورد پرندگان جزیره و آوازهای آنها آزمایش کند.
نتایج جمع‌آوری‌شده بسیار دقیق بود، به نظر می‌رسید افراد کمی قادر به تشخیص کبوتر قرقاول بودند. به گفته بورسما، تنها شاهد جمع‌آوری شده در مورد auwo از نسل‌های قبلی است که آن را در دهه 1980 یا 1990 در یک منطقه بسیار خاص از جزیره دیده یا شنیده بودند.
بورسما به یاد می‌آورد: «ما به پنج یا شش روستا رفتیم و افرادی که پرنده را تشخیص دادند، همه به همان منطقه روی نقشه اشاره کردند. بنابراین ما به آنجا رفتیم و به این ترتیب بود که به اندازه کافی خوش شانس بودیم که […] شکارچی را که با او کار می‌کردیم، آگوستین [گرگوری]، پیدا کردیم که به ما گفت هفته قبل پرنده را دیده است. »
این شکارچی که اصالتاً اهل روستای Duda Ununa بود، در نزدیکی جایی که در نهایت از پرنده عکس گرفته شد، به دلیل توانایی خود در تشخیص آواز، ظاهر و همچنین ردپای حیوان متمایز بود. این توانایی برای قرار دادن دوربین در جای مناسب ضروری بود.
دستگاه باید به گونه‌ای قرار گیرد که با هر حرکتی از جلوی حسگر خود، مسیر عبور حیوان را بگیرد و همچنین بتواند آن را شناسایی کند. دوربینی که خیلی بالا یا خیلی پایین قرار می‌گیرد می‌تواند هدف خود را از دست بدهد یا تشخیص رسمی آن را غیرممکن کند.
ما از شرح سال 1882 می‌دانستیم که این پرنده در ارتفاع 600 متری از سطح دریا پیدا شده است. جیسون گرگ می‌گوید: « این اولین سرنخ برای تعیین محل قرار دادن دوربین بود. «[آگوستین] ما را به جنگل هدایت کرد و به ما کمک کرد اولین تله دوربین را راه‌اندازی کنیم. »
جردن بورزما می‌گوید: «ما در مناطق بسیار شیب‌دار او را تعقیب می‌کردیم و [...] او به لبه یک یال اشاره کرد و به ما توضیح داد که آثاری از پرنده را در آنجا دیده است. من نمی‌توانم به شما بگویم که او چگونه می‌تواند آنها را ببیند، اما ما به او اعتماد کردیم و تله را گذاشتیم. »
سپس این دوکا ناسون بود که زاویه و مکان دقیق دستگاه را در وسط بیشه‌ها انتخاب کرد. و تنها 24 ساعت پس از آن auwo نوک منقار خود را نشان داد. محققان چند ساعت بعد، درست قبل از خروج از جزیره بازگشتند و عکس فوری را در ویدیوی معروف کشف کردند.
در بالین AUWO
در حال حاضر، تعیین وضعیت جمعیت کبوتر قرقاول گردن سیاه دشوار است. از زمان کشف آن در سال 1882، اطلاعات بسیار کمی در مورد این پرنده جمع‌آوری شده است، و اکثر ویژگی‌های این گونه از کبوترهای قرقاول دیگری است که در جزایر دیگر پاپوآ گینه نو یافت می‌شوند.
جیسون گرگ می‌گوید: «آنها عمدتاً زمینی هستند، اما می‌توانند در مسافت‌های کوتاه پرواز کنند. آنها در لانه‌ای که روی زمین حفر شده، تخم می‌گذارند. آنها همچنین آهنگ مشترکی دارند که در فصل تولیدمثل از دور به گوش می‌رسد. »
بورسما ادامه می‌دهد: « ما اکنون در تلاش هستیم تا بودجه و منابع مالی لازم را برای بازگشت و کسب اطلاعات بیشتر در مورد auwo جمع‌آوری کنیم. مردم محلی اطلاعاتی در مورد محیط زیست آن دارند، اما هیچ چیزی به طور رسمی منتشر نشده است. »
یکی دیگر از نگرانی‌های بوم‌شناسان جلوگیری از تهدیدات احتمالی برای گونه‌هاست. اگرچه جمعیت واقعی آن ناشناخته است، اما بومی جزیره فرگوسن است و بنابراین بسیار حساس است.
در میان خطرات شناسایی‌شده، ما به‌ویژه چندین گونه مهاجم را می‌یابیم که طی سال‌ها معرفی شده‌اند، مانند موش‌ها و گربه‌ها که توسط تله‌های دوربین نیز ثبت شده‌اند. همخونی بالقوه جمعیت‌ها، به ویژه قطع درختان جنگل، مشکلات قابل‌توجهی را نشان می‌دهد.
چندین شرکت چوب بری در فرگوسن حضور دارند و یکی از آنها قرار بود کمی بعد به منطقه [جایی که عکس گرفته شده است] برسد. شناسایی سریع جمعیت باقیمانده برای راه‌اندازی برنامه‌های حفاظتی مهم است. »
سرنا می‌گوید: «وقتی عکس‌های پرنده را در روستاها نشان دادیم، برخی اظهار نظر کردند که احتمالاً توسط چوب‌برها بدرقه شده‌اند. اکنون مهم است که تمام مناطقی که auwo در آنها حضور دارد را پیدا کنیم و از حفاظت آنها اطمینان حاصل کنیم. ما همچنین اهالی را گرد می‌آوریم تا آنها را در حفاظت از این کبوتر گمشده مشارکت دهیم. »
