به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ پرورش میگو در جهان به روش سنتی دارای سابقه‌ی طولانی می‌باشد که به صد سال قبل برمی‌گردد. برای نخستین بار در کشورهای آسیای جنوب شرقی و کشورهایی مانند تایلند، ویتنام، فیلیپین، هند، چین، ژاپن و… توسط مردم ساحل‌نشین به روش سنتی انجام می‌شد. از سال 1963 پس از اینکه تکثیر مصنوعی میگوها باب شد، این حرفه به صورت صنعتی رونق زیادی پیدا کرد و در همه کشورهای ساحلی توسعه یافت. در کشور ایران نیز بسیاری به پرورش صنعتی میگو پرداخته و رونق اقتصادی زیادی از تولید و صادرات این موجود کوچک و مقوی، حاصل می‌گردد.
مجوزهای لازم برای پرورش میگو
برای شروع پرورش میگو و ورود به این عرصه، همانند شروع هر کسب وکار دیگری نیاز به دریافت مجوزهایی دارید. برای شروع این کار بیشترین سرو کار شما با اداره شیلات استانی که در آن مستقر هستید، خواهید داشت. همچنین سازمان دامپزشکی نیز مرکز دیگری است که بقیه مجوزهای لازم را برای راه‌اندازی کسب وکار شما صادر خواهد کرد.
پروانه بهره‌برداری صنعتی را نیز باید از سازمان صنعت، معدن و تجارت هر استان دریافت کنید. از دیگر سرمایه‌گذاری‌هایی که در زمینه پرورش میگو انجام می‌گردد، مربوط به احداث واحدهای فرآوری میگو و تولید محصولاتی چون ناگت میگو، میگوی سوخاری و... است. علامه بر این‌ها راه‌اندازی کارخانه تولید غذای میگو از دیگر حرفه‌هایی است که می‌توان در این زمینه انجام داد. راه‌اندازی سیستم حمل و نقل بهداشتی از مزرعه پرورش میگو تا واحدهای فرآوری و فروشگاه‌ها از دیگر حوزه‌های مستعد برای سرمایه‌گذاری است. در همه این زمینه‌ها دریافت پروانه کسب و بهره‌برداری صنعتی از سازمان‌های یادشده ضروری است.
تهدیدها و ریسک‌های پرورش میگو
اما در پرورش میگو و هر کسب و کار دیگری ریسک و تهدیدهایی نیز در کمین سرمایه‌ها وجود دارد. اغلب این ریسک و تهدیدها مربوط به بازار فروش است. اگر سرمایه‌گذار به زیر و بم بازار آگاه نباشد، ممکن است تولید باکیفیتی داشته باشد اما نتواند به‌خوبی محصولش را بفروشد، بنابراین سرمایه‌اش به نوعی ازبین می‌رود. ازآنجایی‌که می‌توان از یک مزرعه ۲۰ هکتاری تا ۴۰ تن میگو برداشت کرد بنابراین که اگر بازارهایی برای فروشش در نظر نگرفته باشید، در نهایت به ضرر احتمالی شما منجر خواهد شد.
بیماری‌های میگو
بیماری‌های میگو معمولاً عامل دومی هستند و از عدم بهداشت تانک، تعویض غیرکافی آب، کمیت یا کیفیت غذا، و اکسیژن محلول در شرایط بد ناشی می‌گردند. تک‌سلولی‌ها شایع‌ترین عامل بیماری‌های لارو میگو می‌باشند. عفونت‌های قارچی لاروها نیز در مواردی دیده شده است اما غالباً در پی بهداشتی‌تر کردن غذا و کاهش تراکم لاروها رفع خواهد شد.
مصرف فورمالین 200 - 250 p.p.m روزانه به مدت 30 دقیقه، برای درمان بیماری‌های ناشی از تک سلولی‌ها و قارچ‌ها مفید است.
بیماری صدفی یا لکه‌های سیاه که اصلی‌ترین بیماری‌های پست لارو و میگوهایی با اندازه بازاری هستند از تهاجم باکتری‌های تجزیه‌کننده کیتین ناشی می‌شوند و در بعضی موارد با قارچ‌ها آلوده می‌گردند. تاری یا سفیدی بافت‌های عضلانی که معمولاً به طرف دم صورت می‌گیرد، امکان دارد که واکنشی در برابر استرس باشد.
فروش میگو در بازار
شرایط بازار مزارع پرورش میگو در حال حاضر در ایران به‌صورت مزارع ۲۰ هکتاری طراحی شده است که ۱۶ هکتار از آن‌را استخر مفید تشکیل داده است. جالب است بدانید کشورهای اصلی پرورش‌دهنده میگو مانند تایلند، ویتنام، چین و مکزیک از پتانسیل‌ها و شرایط مناسب ایران در زمینه پرورش میگو بهره‌مند نیستند. در شرایط ایده‌آل، ایران توان صادرات تا ۲میلیارد دلار میگو را دارد که این رقم در سال گذشته ۵۰میلیون دلار بوده و پیش‌بینی می‌شود به رقم ۶۵میلیون دلار برسد.
باتوجه به اینکه این توان تولیدی و صادراتی در کشور وجود دارد با یک محاسبه پی می‌بریم که در این بخش شرایط بسیار مناسبی وجود دارد. با توجه به ارقام موجود در حال حاضر ۳۰میلیون تن سطح پرورش میگوی جهان است. اگر بخواهیم به افق ۲ میلیارد دلاری صادرات میگو برسیم باید ۳۰۰هزار تن میگو تولید کنیم که معادل ۱۰درصد از سهم تولید جهانی است.
این در حالی است که در شرایط کنونی با حدود ۱۵هزار تن (تولید امسال) ۲۵/۰درصد از تولید جهان را در اختیار داشته‌ایم. در بازار داخلی هم ۳۵ تا ۴۰درصد میگوی تولیدی ایران مصرف می‌گردد اما یک استثناء هم وجود داشته که در سال ۱۳۹۲ این رقم به ۱۰درصد کاهش یافت که دلیل آن افزایش قیمت جهانی میگو بوده است.
قیمت جهانی در سال ۱۳۹۲ به‌دلیل شیوع بیماری‌های میگو حدود ۲دلار افزایش یافت و باعث شد مصرف‌کننده ایرانی توان خرید میگو را نداشته باشد، اما با این وجود، امروزه فرهنگ مصرف میگو به‌عنوان یک کالای مغذی در کشور جا افتاده است.
میزان سرمایه لازم برای احداث مزرعه پرورش میگو
بعد از انجام عملیات اجرایی برای شروع بهره‌برداری باید بچه میگوها را از کارگاه‌های تکثیر میگو که اغلب در نزدیکی مزارع قرار دارند، خریداری کرد. برای یک مزرعه ۲۰ هکتاری ۵/۳میلیون بچه میگو نیاز است که باتوجه به قیمت کنونی بازار (هر بچه میگو ۱۴ تومان) جمعا ۵۰میلیون تومان هزینه دربر خواهد داشت.
در طول دوره پرورش ۵۵ تن غذا مورد نیاز خواهد بود که باتوجه به قیمت فعلی بازار (هر کیلو ۴هزار تومان) تا ۲۲۰میلیون تومان از سرمایه در گردش تولیدکننده به تامین غذا اختصاص می‌یابد که می‌توانید در طول دوره خریداری یا در ابتدای دوره به‌صورت یکجا خریداری کرده و انبار کنید که در نهایت در طی یک دوره چهارماهه پرورش میگو ۱۰درصد این غذا در ماه اول، ۲۵درصد در ماه دوم، ۳۰درصد در ماه سوم و ۳۵درصد درماه چهارم مصرف خواهد شد.
باتوجه به‌اینکه یک ماه دوره آماده‌سازی و یک ماه دوره استراحت و فروش خواهد بود، در نهایت طول دوره پرورش به شش‌ماه زمان نیاز دارد. درمورد نیروی کار نیز به چهار کارگر نیاز دارید که مجموعاً حدود ۸۰میلیون از سرمایه شما برای تامین حقوق و مزایای آنان اختصاص می‌یابد، حدود ۲۰میلیون نیز جهت هزینه‌های آب و برق و سوخت مورد نیاز است.
برای ساخت و احداث یک مزرعه ۲۰ هکتاری به حدود ۷۰۰میلیون سرمایه نیاز دارید. البته مزارعی نیز هستند که می‌توانید با ۴۰۰ تا ۵۰۰میلیون آنها را خریداری کرده که در این صورت ۲۵۰میلیون تومان وام بانکی به شما تعلق خواهد گرفت.
سود خالص در پرورش میگو
درنهایت از مزرعه ۲۰ هکتاری حدود ۴۰ تن میگو برداشت خواهید کرد که حدوداً معادل ۲۵۰۰ کیلو در هر هکتار برای پرورش‌دهنده باتجربه است. باتوجه به قیمت محصول در بازار در شرایط فعلی کشور می‌توانید هر کیلو از آن را تا حدود ۱۵هزار تومان بفروشید.
درنهایت در یک دوره پرورش، کل فروش شما از پرورش میگو ۶۰۰میلیون تومان خواهد بود که با توجه به ۴۰۰میلیون تومان هزینه تمام شده در نهایت ۲۰۰میلیون سود ناخالص برای شما به‌همراه خواهد داشت که اگر از مبلغ سود هزینه‌های استهلاک و سود وام‌های ثابت و جاری و… را کم کنید درنهایت ۹۵میلیون تومان سود خالص باقی خواهد ماند .
با یک حساب سرانگشتی متوجه می‌شوید که این مبلغ چیزی معادل ۵/۱۲ درصد است، بنابراین در دوره‌ای هفت‌ساله سرمایه شما بازگشت خواهد داشت.
حضور پررنگ میگو در بازار داخلی و آمار مصرف رو به رشد آن در کشور دلیل خوبی برای شروع این حرفه است.
یک‌هزار تن در طول سال میگوی پرورشی در ایران تولید می‌گردد که از این میزان حدود ۱۳هزار تن صادر شده و آورده ارزی درحدود ۵۶میلیون دلار را نصیب اقتصاد ایران می‌کند. همچنین باقی‌مانده این تولید و میگویی که از راه صید از دریا به‌دست می‌آید در بازارهای داخلی به فروش می‌رسد. در طول سال‌های اخیر که تولید و تکثیر این آبزی افزایش یافته است مصرفش نیز در بازارهای داخلی با رشدی ۱۰۰درصدی مواجه بوده است.
منبع: delgarm